ทั้งนี้จากมีข้อวิเคราะห์ว่า ประชาธิปไตยในหลายประเทศเกิดการ “ถดถอย” ไม่ว่าจะในแอฟริกา ลาตินอเมริกา ตะวันออกกลาง และสหภาพโซเวียต ตลอดจนในเอเชียเอง และปัจจัยสำคัญคือ “ชนชั้นกลาง” ที่เคยต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่ง “เสรีภาพ” และ “ประชาธิปไตย” ล้มล้างเผด็จการ กำลังเป็นกลุ่มที่เห็นถึงความยากลำบากในการสร้างระบอบประชาธิปไตยที่แท้จริง และเริ่มผิดหวัง
เหตุผลหลักมาจากการที่ผู้นำของประเทศ ประชาธิปไตยใหม่ๆหลายประเทศ เห็นการเลือกตั้งเป็นทางผ่าน และเมื่อชนะการเลือกตั้งก็ใช้อำนาจที่มีเข้าครอบงำการบริหารประเทศ และแจกผลประโยชน์ให้พวกพ้อง ซึ่งการตีความ “ประชาธิปไตย” ในลักษณะนี้เป็นการ “บิดเบือน” ความหมายที่แท้จริง และทำให้สาธารณชนหมดศรัทธากับระบบ
บทความนี้ได้ยกกรณีของหลายประเทศ ไม่ว่าจะเป็นฟิลิปปินส์ เวเนซูเอล่า รัสเซีย กัมพูชา แต่ที่ยกมาให้เห็นชัดเจนคือ กรณีของประเทศไทย ซึ่ง นาย Joshua ได้วิพากษ์อดีตนายกรัฐมนตรี พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร ว่าเข้าข่ายที่เข้าสู่อำนาจตามระบบ และดำเนินการนโยบายต่างๆตามที่สัญญาไว้ ช่วยเหลือคนยากคนจน แต่ในที่สุดก็มีปัญหาเรื่องของการใช้อำนาจในทางที่ผิด และกล่าวถึง “การฆ่าตัดตอน” ตลอดจนกรณีการหายตัวของ นายสมชาย นีละไพจิตร
เป็นมุมมองของฝรั่งที่ยังติดใจวิธีการ บริหารของ พ.ต.ท.ทักษิณ แต่ในขณะเดียวกันก็อธิบายถึงปรากฏการณ์ที่ ชนชั้นกลางในเขตเมืองเกิดความผิดหวังและหันไปเรียกร้องให้มีการใช้อำนาจ พิเศษ และการปฏิวัติรัฐประหารแทนที่จะพึ่งพากลไกทางประชาธิปไตยในการนำมาซึ่งความ เปลี่ยนแปลงโดยการสนับสนุนพรรคฝ่ายค้าน หรือผ่านสื่อหนังสือพิมพ์
แถมยังให้เหตุผลว่าการรัฐประหารนั้นเพื่อ “รักษาประชาธิปไตย” ซึ่งในที่สุดชนชั้นกลางและชนชั้นนำก็ได้สิ่งที่ตนต้องการ คือล้มล้าง “ทักษิณ” และทำลายประชาธิปไตยไปด้วย
นาย Joshua ไม่ได้ “ฟันธง” ว่าใครผิดถูก เพียงเป็นข้อสังเกตและข้อวิเคราะห์ในสายตาชาวต่างประเทศ แต่ก็ได้เพิ่มเติมด้วยว่า การที่ชนชั้นกลางทำให้ประชาธิปไตย “ถอยหลัง” โดยการรัฐประหาร และวิถีทางที่ไม่เป็นประชาธิปไตย ทำให้ชนชั้นล่างมีความรู้สึกต่อต้านและนำมาซึ่งการชุมนุมประท้วงในปัจจุบัน ซึ่งไม่ได้มีเฉพาะในประเทศไทย แต่เกิดขึ้นในโบลิเวียและฟิลิปปินส์ด้วย
สิ่งที่เป็นข้อสังเกตสุดท้าย คือ กระบวนการต่อสู้ดังกล่าวทำให้ระบบและกลไกในการบริหารประเทศ ตลอดจนสิทธิเสรีภาพต้องถูกทำลาย และการที่จะสร้างปัจจัยต่างๆเหล่านี้ขึ้นมาใหม่ต้องใช้เวลานาน และไม่แน่ว่าจะทำได้เสมอไป
หยิบยกมาเล่าให้ฟัง ด้วยในบางครั้งเราคนไทยทุกคนเหมือนติดอยู่กลางเวทีระหว่างคู่ชกที่เมามันและ ดูท่าจะไม่เลิกราง่ายๆ การที่ได้รับรู้ว่า “คนดู” ที่เขาดูสังเกตวิพากษ์วิเคราะห์อยู่คิดอย่างไร อาจช่วยให้ได้ข้อคิดและตั้งสติเพื่อหาแนวทางในการแก้วิกฤตของชาติได้
สิ่งที่จะต้องยึดมั่นและต้องตกลงกันให้ได้ คือ ระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบที่ดีที่สุดที่จะเปิดให้โอกาสทั้งทางการเมืองและ เศรษฐกิจ ตลอดจนรับประกันสิทธิเสรีภาพของประชาชนทุกคน การแก้ปัญหาต่างๆจึงต้องยึดถือแนวทางประชาธิปไตย ที่ผ่านมาให้ถือว่าเป็น “บทเรียน” ที่เจ็บปวด และไม่ควรที่จะเลือกเดินทางเส้น “รัฐประหาร” เพื่อแก้ปัญหาอีก
ที่สำคัญจะต้องมีกลไกที่จะ “แชร์” หรือแบ่งปัน “อำนาจ” เพื่อให้ทุกฝ่ายทุกชนชั้นมีส่วนร่วมและมีความรู้สึกเป็น “เจ้าของประเทศ” โดยผลประโยชน์ต่างๆต้องมีการ “กระจาย” ให้ทั่วถึง ไม่ใช่เป็นการ “กระจุก” อยู่กับกลุ่มคนกลุ่มเดียว ไม่ว่าจะเป็น “ทุนเก่า” หรือ “ทุนใหม่” ก็ตาม และเมื่อมี “ทุน” มี “อำนาจ” แล้ว ใครที่มีต้องใช้อำนาจนั้นอย่างเป็นธรรม ไม่ใช่เพื่อตัวเองและพวกพ้อง ซึ่งหมายถึงการเร่งสร้างความแข็งแรงให้กับองค์กรตรวจสอบในภาครัฐและภาค ประชาชน
จะเป็น “อภิสิทธิ์ชน” หรือ “สามัญชน” ย่อมเป็น “คน” เหมือนกัน ต้องให้เกียรติซึ่งกันและกัน เพราะหากไม่มองหน้าไม่พูดกัน ไม่เคารพซึ่งกันและกัน ลงเอยก็ตีกันเท่านั้นเอง!!
---
บทความนี้เขียนโดย สุรนันทน์ เวชชาชีวะ (24/3/2553)
จากเว็บไซต์ สยามรัฐออนไลน์
---
